Rozdział XVIII

~*~

- Na tych namiotach, ja się przespałam z Mario - wydusiłam i spuściłam głowę w dół 
- Coo ? - zapytał Marco. Jego głos był wystraszony, zły, smutny, zawiedziony i nie mam pojęcia co jeszcze... 
- Przepraszam - dodałam cicho i pobiegłam, pobiegłam przed siebie... 

*~ Marco ~*

- Laura ! - krzyczałem za nią lecz nie słyszała. Nie miałem sił się podnieść i pobiec za nią, moje ciało odmówiło mi posłuszeństwo. Nie wiedziałem co mam robić, co myśleć. Pokochałem tą dziewczynę, a ona przespała się z moim przyjacielem, bratem. Jak oni mogli mi zrobić coś takiego ? Czym ja sobie na coś takiego zasłużyłem ? Czy nie dość już się wycierpiałam, zdradą Caroline ? Poderwałem się ze schodów i wyszedłem na drogę, ale już jej nie było. Pełen złości i nienawiści pobiegłem do domu. Widziałem uśmiechniętą twarz mojego przyjaciela, który oglądał bacznie film. Podszedłem do niego i uderzyłem go z całej siły, nie zwracając uwagi na chłopaków siedzących w pobliżu.
- Marco ! - krzyknął któryś z chłopaków
- Coo ?! - odkrzyknąłem wściekły
- Co ty odpierdalasz ? - dodał Łukasz
- Należało mu się - spojrzałem na ich złe miny i wybiegłem z domu, trzaskając mocno drzwiami. Nie wiedziałem co mam robić, gdzie iść, marzyłem tylko o tym żeby to był głupi koszmar. Sen, z którego zaraz się wybudzę. Ale nici z tego, to nadal ten sam okrutny świat. Poszedłem szybkim krokiem do najbliższego sklepu monopolowego i zaopatrzyłem się w 2 pół litrowe butelki alkoholu. To jedyne co mi w tamtym momencie przyszło do głowy, przy okazji kupiłem paczkę jakiś papierosów i pomaszerowałem do pobliskiego parku, usiadłem na jednej z ławek i zacząłem pić, a po tym palić. I tak w kółko do momentu, gdy nie zasnąłem na ławce.

*~ Laura ~*

Nie miałam pojęcia co robić, moje serce pękało na miliony małych kawałków. Kocham Marco, dopiero teraz gdy go straciłam uświadomiłam sobie, jak bardzo go kocham. A teraz go straciłam, chodź tak na prawdę nie byłam z nim. Cały czas myślałam i płakałam. Nogi zaprowadziły mnie do parku, który wyglądał prześlicznie w świetle księżyca i latarni, które rozświetlały okolice. Maszerowałam powolnym krokiem, zastanawiając się co dalej mam zrobić, gdy na jednej z ławek zauważyłam znajomą mi sylwetkę. Podeszłam bliżej i nie wierzyłam własnym oczom. Na małej brązowej ławce leżał skulony i zziębnięty Marco, mój Marco... przez chwilę się rozmarzyłam, lecz od razu się otrząsnęłam spoglądając na chłopaka. Przykucnęłam obok niego i starałam się go jakoś obudzić.
- Marco - szeptałam mu do ucha, lecz nie reagował - Marco, proszę obudź się - mówiłam głośniej
- Zostaw mnie i idź do niego - krzyknął, a w moich oczach pojawiły się łzy
- Do kogo ?
- Dobrze wiesz do kogo. Idź do Mario, on znowu Cię przeleci i będziecie szczęśliwi - dodał
- Coo ? - powiedziałam pół głosem, ledwo słyszalnym
- To co słyszałaś ! - krzyknął - Pokochałem Cię i nadal Cię kocham jak nikogo innego, ale ty się puściłaś - dodał bez skrupułów. Nic nie odpowiedziałam na słowa Marco, za bardzo mnie zabolały. Wyciągnęłam telefon z kieszeni i bezsilnie wykręciłam numer do Mario.
- Halo - usłyszałam smutny głos przyjaciela
- Tu Laura - wyszeptałam - Przyjedź do parku
- Co się stało ? - zapytał zaniepokojony
- Po prostu przyjedź jak najszybciej - dodałam, a po chwili się rozłączyłam. Siedziałam na mokrym i zimnym chodniku, tuż obok ławki, na której spał pijany Reus. Gdy tylko usłyszałam głos silnika podniosłam się i pobiegłam w stronę domu, który w tamtym momencie był dla mnie jedynym wybawieniem. Nie miałam sił, ani chęci do życia, miałam dosyć wszystkiego, po prostu byłam załamana. A to wszystko przez jednego faceta. Jeżeli ktoś by mi powiedział, że się zakocham w Marco Reusia i będę miała takie przygody, najzwyczajniej w świecie bym go wyśmiała. Trzasnęłam mocno drzwiami, gdy tylko przekroczyłam próg domu i dałam upust swoim, wszelkim emocją. Osunęłam się po ścianie na podłogę i zaczęłam wyć, bo płaczem nie można było tego nazwać. Od razu poczułam wibracje w kieszeni, wyjęłam powolnie telefon i zerknęłam na ekran, na którym widniało zdjęcie Goetze'go. Nie miałam zamiaru się mu tłumaczyć, albo słuchać jaka to jestem nieodpowiedzialna, więc po prostu się rozłączyłam. Napisałam szybko smsa do niego
" Nic mi nie jest, nie martw się. Powiedz mi tylko, czy Marco jest bezpieczny ?? " i pobiegłam na górę. Walnęłam się na łóżko i znów zaczęłam płakać, tak bardzo żałuję tej nocy. Pokochałam Marco, z całego serca, chodź od młodzieńczych lat powtarzałam sobie, że nigdy się nie zakocham. Nie udało mi się to. Gdy tylko przeczytałam informacje, że Reus jest w domu, od razu zasnęłam...
Obudziły mnie ciche szepty. Otworzyłam niepewnie oczy, a na krawędzi mojego łóżka siedział nie kto inny jak Mario i Łukasz. Zastanawiałam się co oni tu robią i jak weszli..
- Cześć - powiedział niepewnie mój przyjaciel
- Czego chcecie ?! - powiedziałam zła, obracając się do nich plecami
- Pogadać - odparł Polak
- Nie mam zamiaru nikomu mówić o tym co czuję, czy o tym jaka jestem głupia - krzyknęłam a po moich policzkach popłynęły łzy. Nie miałam zamiaru z nimi rozmawiać, marzyłam żeby stąd poszli.
- Wcale nie jesteś głupia. Wyszła dziwna sytuacja i tyle - próbował mnie pocieszać Mario
- Wyszła bo jestem głupia, na to samo wychodzi - powiedziałam wściekła - Powinniście już pójść - dodałam cicho i uchyliłam drzwi, a chłopacy ze spuszczonymi głowami wyszli z domu. Wiem że chcieli dobrze, ale ja nie chce niczyjej pomocy, muszę to przejść sama. Oparłam się o drzwi i zaczęłam po cichu szlochać. Po chwili się otrząsnęłam i poszłam do łazienki. Potrzebowałam chwilę wyciszenia, więc nalałam do wielkiej wanny gorącej wody, do tego olejek lawendowy. Weszłam do wypełnionej wodą wanny i cieszyłam się chwilą. Po jakiś 2 godzinach wyszłam i dokładnie osuszyłam swoje ciało ręcznikiem, po czym ubrałam się w jakieś ubrania i zeszłam na dół. Zajrzałam do lodówki, w której było tylko i wyłącznie światełko. Chwyciłam za torbę i wyszłam, postanowiłam że nie będę cały czas siedzieć w domu, więc poszłam do galerii handlowej. Zegarek wskazywał godzinę 12.30, gdy weszłam do wielkiego centrum. Najpierw postanowiłam coś zjeść, bo mój brzuch dawał o sobie znać. Udałam się do jednej z restauracji i usiadłam przy czarnym stoliku, a zaraz obok zjawił się bardzo miły kelner.
- Dzień dobry, wybrała już coś pani ? - wystawił szereg swoich białych zębów
- Dzień dobry - odparłam bez entuzjazmu - Poproszę naleśniki z owocami - dodałam
- Już się robi, a coś do picia ? - zaproponował
- Kawę - odpowiedziałam, po czym kelner odszedł od mojego stolika. W mgnieniu oka zjadłam mój obiad i popiłam kawą - to się nazywa zdrowe odżywianie. A potem powolnie ruszyłam na zakupy, nie miałam ochoty na nie, ale też nie miałam zamiaru siedzieć cały czas w domu...

*~ Marco ~*

Obudziłem się w swojej sypialni z wielkim bólem głowy, a w dodatku czułem cholerny odór papierosów. Szybko podniosłem się z łóżka, efektem było to że zakręciło mi się w głowie i musiałem złapać się ściany. Po chwili mi przeszło i zbiegłem na dół po jakieś leki i wodą. Gdy już zażyłem leki i wypiłem całą butelkę wody, znów wróciłem na górę i poszedłem pod prysznic. Zimna woda, na prawdę przywróciła mnie do świata żywych i mogłem jakoś funkcjonować. Usiadłem na kanapie w salonie i próbowałem przypomnieć sobie coś z wczorajszego dnia, lecz miałem taką pustkę w głowie, że nic nie wiedziałem. Chwyciłem za telefon i wy brałem numer do Mario, jeżeli coś wczoraj się stało to on na pewno o tym będzie wiedział.
- Halo - usłyszałem jego głos
- Siema, Mario mam sprawę - powiedziałem
- Nic nie pamiętasz i mam Ci wszystko opowiedzieć ? - uprzedził moje pytanie
- Jak ty mnie znasz - odparłem ze śmiechem
- Zaraz będę - dodał i się rozłączył. Dobrze mieć takiego przyjaciela jak Goetze - pomyślałem i poszedłem do kuchni. Otworzyłem lodówkę i wyjąłem produkty na jajecznicę. Nie zdążyłem usiąść z moim śniadaniem przed telewizorem, gdy do mojego domu wparował Mario w okularach przeciwsłonecznych.
- Siema - powiedziałem jedząc posiłek
- Cześć - odparł zły (?)
- A Tobie co się stało ? - zapytałem zdziwiony
- To się stało - zdjął okulary a moim oczom ukazało się podbite oko, na co ja parsknąłem śmiechem - Z czego się śmiejesz, ty mi to zrobiłeś - dodał
- Coo ? - powiedziałem przerażony, przestając się śmiać
- O co słyszałeś - mówił siadając obok mnie
- Za co ? - zapytałem
- Nie pamiętasz ? - wytrzeszczył oczy
- Gdybym pamiętał to bym się nie pytał - przewróciłem oczami
- Za to że... - próbował powiedzieć, lecz widać było że się bał
- No mów, bo zaczynam się bać - zaśmiałem się na rozluźnienie atmosfery
- Bo ja na tych namiotach, przespałem się z Laurą - wydukał
- Co ty powiedziałeś ?! - krzyknąłem
- Byliśmy pijani, praktycznie nic nie pamiętamy. Wczoraj oglądaliśmy film i Laura w pewnym momencie wyszła ty poszedłeś za nią. Pewnie ona Ci coś powiedziała o tym, ty wbiegłeś do domu, uderzyłeś mnie a później wybiegłeś. Dopiero po jakiś dwóch godzinach zadzwoniła do mnie Laura żebym przyjechał do parku. Siedziała przy Tobie cały czas, a jak zauważyła mnie to pobiegła do domu, bez słowa. A Ty leżałeś na ławce pijany w cztery dupy. Przywlekłem Cię do domu i pojechałem do siebie... - mówił mój przyjaciel a ja nie wiedziałem co mam odpowiedzieć
- Nie wierzę - westchnąłem spuszczając głowę
- Marco proszę wybacz mi, a zwłaszcza jej - powiedział Mario
- Czemu ? Wiedziałeś, że ją kocham a i tak poszedłeś z nią do łóżka
- Wiem, żałuję tego z każdym dniem coraz bardziej. Ale czasu nie cofnę. Marco, ratuj to co było między wami, bo możesz ją stracić. Byłem dzisiaj z Piszczkiem u niej, jest w strasznym stanie. Jeżeli ty jej nie pomożesz to już chyba nikt. A jutro wraca trener - dodał i wyszedł. A ja siedziałem na tej cholernej kanapie i wszystko co mnie otaczało doprowadzało mnie do szału. Nic innego mi nie pozostało jak tylko wyjąć z barku butelkę z alkoholem i zrobić to co poprzedniego wieczoru...

~*~
Przepraszam !!
Tak długo mnie tu nie było.
Mam nadzieję że mi to wybaczycie.
A co do rozdziału to lepszego nie potrafię napisać.
Nie dość że wena mnie opuściła, to jeszcze nowa szkoła i więcej obowiązków.
Wasze blogi postaram się nadrobić jak najszybciej.
Pomóżcie mi jakoś komentarzami. :)


Buziaki !! <3